Reportaż „Interwencji” z końca maja bieżącego roku zwrócił uwagę na sytuację, o której od lat alarmują organizacje ochrony pacjentów. Dotyczy ona niewłaściwej opieki pielęgniarskiej w polskich szpitalach.

Znany program dziennikarski Interwencja opublikował reportaż, w którym opisano trzy wstrząsające historie pacjentów z oddziału covidowego gdańskiego szpitala. Według relacji rodzin tragicznie zmarłych osób pacjentom odmawiano najpotrzebniejszych usług, a jeden z mężczyzn zmuszony był nawet spać na ziemi.

Reportaż jest elementem toczącej się dyskusji o poziom opieki w polskich szpitalach. W Polsce istnieją organizacje zajmujące się ochroną praw pacjentów i jedną z nich jest Fundacja Godności Pacjenta, której prezesem jest mecenas Piotr Pawłowski. Jego zdaniem wiele zgonów w polskich szpitalach byłyby możliwe do uniknięcia gdyby poprawił się tylko sam poziom opieki na oddziałach szpitalnych.

Organizacji pozarządowych skierowanych do pacjentów jest wiele, a największą bazę internetową takich instytucji sporządził Instytut Praw Pacjenta i Edukacji Zdrowotnej. Powoływany jest również Rzecznik Praw Pacjenta. Podstawą prawną dla ich funkcjonowania jest Ustawa o Prawach Pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta z 2008 roku. Określa ona prawa pacjenta, zasady udostępniania dokumentacji medycznej, obowiązki podmiotów udzielających świadczeń zdrowotnych, postępowanie w sprawach praktyk naruszających zbiorowe prawa pacjentów, a także zasady i tryb udzielania odszkodowań w przypadku zdarzeń medycznych.

Według polskiego prawa przestrzeganie praw pacjenta jest obowiązkiem organów władzy publicznej właściwych w zakresie ochrony zdrowia, Narodowy Fundusz Zdrowia, placówki ochrony zdrowia i osób wykonujących zawód medyczny. Do tej pory najpowszechniejszą metodą rozwiązywania kwestii łamania praw pacjenta jest próba pociągnięcia do odpowiedzialności konkretnych placówek ochrony zdrowia odpowiedzialnych za jednostkowe naruszenie prawa. Nie jest to jednak łatwe, szpitale rzadko kiedy przyznają się do winy i sądzą się aż do wyczerpania możliwości prawnych.

Jest to sytuacja o tyle zadziwiająca, że szpitale w większości wcale nie są zewnętrznymi przedsiębiorstwami, dla których zysk materialny jest podstawą działalności. Ją one w znacznej mierze organami administracji publicznej, utrzymywane są z podatków wszystkich obywateli i powinny pełnić one w stosunku do społeczeństwa funkcję służebną, od których należy oczekiwać sprawnego i uczciwego działania, a nie Lewiatanami, z którymi w skomplikowanych bataliach prawnych walczyć musi poszkodowany obywatel.